คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 5307/2567                      นาย ก.                                    โจทก์

                                                                            บริษัท ล.                            จำเลย

กฎกระทรวง ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2541) ออกตามความในพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541
          ข้อ 2, 3, 6

          โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลยมีหน้าที่ขับรถบรรทุกไปรับแร่ทองแดงที่ประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว โดยได้รับค่าจ้างเป็นเงินเดือนและค่าเที่ยวตามผลงานและระยะทางที่ทำได้ มีพนักงานขับรถคู่กะสลับกันขับตลอดเส้นทาง การทำงานของโจทก์เริ่มต้นขึ้นเมื่อโจทก์
ได้ปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้ขับรถบรรทุกในช่วงเวลาที่ตนรับผิดชอบเท่านั้น การนำระยะเวลาที่โจทก์อยู่ในรถบรรทุกมารวมกันโดยไม่พิจารณาว่าโจทก์ขับรถบรรทุกจริงในช่วงเวลาใด จะทำให้การนับระยะเวลาการทำงานของโจทก์เกินระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดทั้งที่ไม่ได้มีการปฏิบัติงานจริงแต่อย่างใด ในกรณีที่พนักงานขับรถคู่กะไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้และโจทก์ต้องขับรถบรรทุกแทนจนเกิน 8 ชั่วโมงนั้น โจทก์ย่อมได้รับค่าตอบแทนการทำงานเกินเวลาทำงานปกติได้ตามความเป็นจริง ดังนั้นเวลาที่โจทก์พักอยู่ในรถบรรทุก จึงไม่เป็นการทำงานตามสัญญาจ้างแรงงาน โจทก์จึงไม่สามารถ
นำเวลาที่โจทก์มิได้ขับรถบรรทุกมาเป็นฐานในการคำนวณค่าตอบแทนการทำงานเกินเวลาทำงานปกติได้

(สมบูรณ์ จิตรพัฒนากุล – จำแลง กุลเจริญ – อนันต์ คงบริรักษ์)

สุพัตรา สุวรรณมณี – ย่อ

 สุทจิ์ธิฎา สุทธิพงศ์คณาสัย – ตรวจ

(คำพิพากษาศาลอุทธรณ์คดีชำนัญพิเศษที่ 240/2565)