คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 304/2568 บริษัท ด. ลูกหนี้ผู้ร้องขอ
ธนาคาร อ. กับพวก ผู้คัดค้าน
พ.ร.บ. ล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 90/3
การฟื้นฟูกิจการนั้น มีวัตถุประสงค์เพื่อให้กิจการของลูกหนี้ซึ่งประสบปัญหาสภาพคล่อง
ทางการเงินชั่วคราวได้มีโอกาสฟื้นฟูกิจการ หรือปรับโครงสร้างหนี้เพื่อให้กลับคืนสู่สภาพที่สามารถดำเนินกิจการตามปกติต่อไปได้ การพิจารณาว่ามีเหตุอันสมควร และมีช่องทางที่จะฟื้นฟูกิจการ
ได้หรือไม่ ตาม พ.ร.บ. ล้มละลาย พ.ศ. 2483 มาตรา 90/3 ย่อมหมายความว่าช่องทางที่จะฟื้นฟู
ที่มีการเสนอแผนนั้น จะทำให้กิจการของลูกหนี้กลับคืนสู่สภาพที่สามารถดำเนินกิจการตามปกติ
ที่ไม่มีหนี้สินต่อไปได้หรือไม่ ถึงแม้รายได้ของลูกหนี้จะเพิ่มขึ้นในแต่ละปี แต่เมื่อพิจารณาจาก
งบกำไรขาดทุนเบ็ดเสร็จในแต่ละปีแล้ว จะเห็นได้ว่าค่าใช้จ่ายส่วนต้นทุนของการให้เช่าและบริการ
มีจำนวนมากกว่ารายได้ แสดงให้เห็นว่าลูกหนี้ประกอบกิจการขาดทุนและมีหนี้สินเพิ่มขึ้น
อย่างต่อเนื่อง แม้ปัญหาที่เกิดขึ้นส่วนหนึ่งเกิดจากสถานการณ์การเมือง และการแพร่ระบาด
ของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 แต่ลูกหนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าปัญหาส่วนหนึ่งเกิดจากการบริหารจัดการของลูกหนี้เอง แม้ทำเลที่ตั้งของศูนย์การค้าฯ จะเป็นศูนย์รวมของการคมนาคมทุกรูปแบบ
แห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร แต่ลูกหนี้ก็ไม่สามารถใช้ข้อได้เปรียบดังกล่าวมาเป็นปัจจัยในการบริหารกิจการของตนให้มีกำไรได้ ประกอบกับไม่มีสถาบันการเงินใดให้การสนับสนุนทางด้านเงินทุนหรือมีแหล่งเงินกู้เพิ่มเติมแก่ลูกหนี้เพื่อใช้จ่ายเป็นทุนหมุนเวียนในการประกอบธุรกิจ อันจะก่อให้เกิดรายได้
ที่จะนำมาชำระหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ได้ทั้งหมด ทั้งรายได้หลักของลูกหนี้มีเพียงค่าเช่าและบริการเท่านั้น
ซึ่งไม่เพียงพอที่จะชำระหนี้ที่มีทั้งหมดกว่า 4,000 ล้านบาทได้ ดังนั้น เมื่อพิจารณาถึงปัจจัยหลัก
ในการดำเนินกิจการของลูกหนี้ที่ประสบปัญหา ไม่ว่าจะเป็นปัญหาการขาดสภาพคล่องทางการเงิน การบริหารจัดการของลูกหนี้ การถูกเจ้าหนี้ฟ้องคดีหลายราย หรือรายได้ที่ไม่เพียงพอต่อการชำระหนี้ที่มีจำนวนมากได้ทั้งหมด กรณีย่อมไม่มีเหตุอันสมควรและไม่มีช่องทางที่จะฟื้นฟูกิจการของลูกหนี้ได้
(จุมพล ชูวงษ์ – วิเชียร ดิเรกอุดมศักดิ์ – โสภณ พรหมสุวรรณ)
สุพัตรา สุวรรณมณี – ย่อ
สุทจิ์ธิฎา สุทธิพงศ์คณาสัย – ตรวจ
(คำพิพากษาศาลอุทธรณ์คดีชำนัญพิเศษที่ 2521/2565)
